5. Testowanie w oparciu o przypadki użycia

Testowanie w oparciu o przypadki użycia

Umożliwia przeprowadzenie testów opartych na scenariuszach, które powinny naśladować użytkowanie systemu. Przypadki użycia definiują interakcje aktorów z systemem służące osiągnięciu jakiegoś celu. Aktorami mogą być użytkownicy lub systemy zewnętrzne.

Przypadek użycia (ang. use case)

opisuje interakcje pomiędzy aktorami (użytkownikami lub systemami), które powodują powstanie wyniku wartościowego z punktu widzenia użytkownika lub klienta. Przypadek użycia może być opisany na wysokim poziomie abstrakcji (biznesowy przypadek użycia, poziom procesów biznesowych, niezawierający informacji o technologii) lub na poziomie systemowym (systemowy przypadek użycia na poziomie funkcjonalności systemu).

Każdy przypadek użycia posiada warunki wstępne, które muszą zostać spełnione, żeby przypadek użycia został wykonany. Każdy przypadek użycia kończy się warunkami końcowymi. Są nimi widoczne rezultaty jego wykonania oraz stan systemu po zakończeniu przypadku użycia. Przypadki użycia zwykle posiadają scenariusz główny (tj. najbardziej prawdopodobny) oraz czasami scenariusze poboczne.

Obszar zastosowania

Testowanie w oparciu o przypadki użycia wykonuje się zwykle na poziomie testów systemowych i akceptacyjnych. Może się ono również sprawdzać w testach integracyjnych zależnie od poziomu integracji, a nawet w testach modułowych zależnie od działania danego modułu. Przypadki użycia często stanowią również podstawę testów wydajnościowych, ponieważ odzwierciedlają realistyczne użytkowanie systemu. Scenariusze opisane w przypadkach użycia można przypisać do użytkowników wirtualnych w celu zbudowania realistycznego obciążenia systemu.

Przykład